محصولات

سلول های بنیادی مزانشیمی (MSCs) منبع جذابی برای تولید سلول های بتا جایگزین قابل پیوند گزارش شده است.یک رده سلولی پیش ساز مزانشیمی جنینی موش C3H10T1/2 به عنوان مدلی برای سلول های بنیادی مزانشیمی به دلیل پتانسیل تمایز چند رده ای آن شناخته شده است.هدف از این مطالعه بررسی این موضوع بود که آیا سلول‌های C3H/10T1/2 پتانسیل تمایز به سلول‌های تولیدکننده انسولین (IPC) را دارند یا خیر.در اینجا، تمایز آزمایشگاهی سلول‌های بنیادی مزانشیمی موش و سلول‌های C3H10T1/2 را به IPCها بررسی و مقایسه کردیم.پس از اینکه سلول ها تحت تمایز IPC قرار گرفتند، بیان نشانگرهای تمایز با روش ایمونوسیتوشیمی، واکنش زنجیره ای پلیمراز رونویسی معکوس (RT-PCR)، RT-PCR کمی (qRT-PCR) و وسترن بلات شناسایی شد.ترشح انسولین با روش ایمونوسوربنت متصل به آنزیم (ELISA) ارزیابی شد.علاوه بر این، این سلول‌های تمایز یافته به موش‌های دیابتی ناشی از استرپتوزوتوسین پیوند داده شدند و عملکردهای بیولوژیکی آنها در داخل بدن مورد آزمایش قرار گرفت.این مطالعه یک روش 2 مرحله‌ای را برای تولید IPC از سلول‌های C3H10T1/2 گزارش می‌کند.تحت شرایط القایی خاص به مدت 7-8 روز، سلول های C3H10T1/2 اجسام کروی سه بعدی (SBs) تشکیل دادند و انسولین ترشح کردند، در حالی که تولید IPCهای مشتق شده از سلول های بنیادی مزانشیمی موش به مدت طولانی (بیش از 2 هفته) نیاز داشت.علاوه بر این، این IPC های مشتق شده از سلول های C3H10T1/2 به موش های دیابتی تزریق شد و گلوکز پایه، وزن بدن را بهبود بخشید و تست تحمل گلوکز طبیعی را نشان داد.مطالعه حاضر یک مدل ساده و وفادار در شرایط آزمایشگاهی برای بررسی بیشتر مکانیسم تمایز IPC سلول‌های بنیادی مزانشیمی و درمان جایگزینی سلولی برای دیابت ارائه کرد.