محصولات

ما قبلا با فرآیندهای تنظیمی مواجه بودیم که در آن دی هیدروتستوسترون (DHT) اثر مهاری خود را بر سرکوب ژن پروتئین مرتبط با هورمون پاراتیروئید (PTHrP) از طریق گیرنده استروژن (ER)α اعمال می‌کرد، اما نه گیرنده آندروژن (AR)، در سلول‌های سرطان سینه MCF-7. .در اینجا، ما بررسی کردیم که آیا چنین تعامل نابجای گیرنده لیگاند-هسته ای (NR) در سلول های LNCaP سرطان پروستات وجود دارد یا خیر.اول، ما تایید کردیم که سلول‌های LNCaP مقادیر زیادی AR را در سطوح ناچیز ERα/β یا گیرنده پروژسترون بیان می‌کنند.هر دو سرکوب PTHrP و فعال شدن ژن های آنتی ژن اختصاصی پروستات پس از تجویز مستقل 17β-استرادیول (E2)، DHT یا R5020 مشاهده شد.مطابق با این تصور که LNCaP AR به دلیل یک جهش (Thr-Ala877) ویژگی لیگاند خود را از دست داد، آزمایش‌ها با siRNA که NR مربوطه را هدف قرار می‌دهد نشان داد که AR نقش میانجی تنظیم مشترک وابسته به هورمون را در انحصار خود دارد، که همیشه مرتبط بود. با انتقال هسته ای این جهش یافته AR.تجزیه و تحلیل ریزآرایه تنظیم ژن توسط DHT، E2، یا R5020 نشان داد که بیش از نیمی از ژن های پایین دست AR (Thr-Ala877) در سلول های LNCaP همپوشانی دارند.ما متوجه شدیم که AR (نوع وحشی [wt]) و AR (Thr-Ala877) به همان اندازه مسئول تعاملات E2-AR هستند.آزمایش‌های میکروسکوپ فلورسانس نشان داد که هر دو EGFP-AR (wt) و EGFP-AR (Thr-Ala877) پس از درمان E2 یا DHT منحصراً در هسته قرار گرفتند.علاوه بر این، سنجش‌های گزارشگر نشان داد که برخی از سلول‌های سرطانی دیگر سیگنال‌های ناهنجار E2-AR (wt) مشابه سیگنال سلول‌های LNCaP را نشان می‌دهند.ما در اینجا وجود برهمکنش های درهم تنیده بین wt AR و E2 را در برخی از سلول های سرطانی حساس به هورمون فرض می کنیم.