محصولات

PMSF یک مهار کننده سرین/سیستئین پروتئاز برگشت ناپذیر است که معمولاً در تهیه لیزات سلولی استفاده می شود.

مطالعات آزمایشگاهی: PMSF (2 میلی مولار) تجمع اینوزیتول فسفات تحریک شده با کارباکول را تنها 15٪ -19٪ در حضور Li + مهار کرد.مهار گردش فسفوئینوزیتید توسط PMSF به دلیل یک یا چند مرحله پس از تجزیه فسفوئینوزیتیدها است [1].PMSF از آسیلاسیون باقیمانده های اینوزیتول واسطه های GPI در جریان خون T. brucei جلوگیری می کند.PMSF تشکیل گلیکولیپید C را مهار می کند اما بازسازی اسیدهای چرب را در شرایط آزمایشگاهی مهار نمی کند.PMSF افزودن آسیلاسیون GPI و اتانول آمین فسفاتاز را در تریپانوزوم های پروسیکلیک مهار می کند، اما نه در سلول های هلا [2].

مطالعات in vivo: PMSF (0.1 میلی‌لیتر/10 گرم وزن بدن، داخل صفاقی) ضد دردی ایجاد کرد، همانطور که با افزایش پاسخگو به دوز در %MPE در ارزیابی تأخیر دم تلنگر نشان داده شد، اما نتوانست مهار حرکتی پاسخگو به دوز را ایجاد کند.موش هایی که تزریق داخل صفاقی PMSF دریافت کردند، اثرات کانابینوئیدی از جمله ضد دردی، هیپوترمی و بی حرکتی را با مقادیر ED50 به ترتیب 86، 224 و 206 میلی گرم بر کیلوگرم نشان دادند.پیش درمانی PMSF (30 میلی گرم/کیلوگرم) اثرات آناندامید را بر پاسخ های دم تکان دادن (ضد درد)، فعالیت حرکتی و تحرک به ترتیب 5، 10 و 8 برابر افزایش می دهد[3].

آزمایش‌ها بر روی حیوانات: موش‌های نر ICR با وزن 18 تا 25 گرم در سنجش مورد استفاده قرار گرفتند.PMSF در روغن کنجد حل شد و به صورت داخل صفاقی در حجم 0.1 میلی لیتر در 10 گرم وزن بدن تجویز شد.همیشه 10 دقیقه قبل از تزریق داخل وریدی آناندامید یا تزریق وسیله نقلیه PMSF را تجویز کنید.موش ها یک شبه بدون وقفه در غذا یا آب به اتاق ارزیابی عادت کردند.پس از تجویز داخل وریدی آناندامید یا وسیله نقلیه، هر حیوان به شرح زیر مورد ارزیابی قرار گرفت: 5 دقیقه برای پاسخ‌های تأخیر تلنگر (ضد درد) و 5 تا 15 دقیقه برای فعالیت خودبه‌خودی (حرکتی).یا 5 دقیقه برای دمای هسته (رکتال) و بی حرکتی حلقه (کاتالپسی) به مدت 5 تا 10 دقیقه.