محصولات

گیرنده سیگما 1 (σR1) یک پروتئین گذرنده غیرافیونی است که ممکن است به عنوان یک چپرون مولکولی در غشای شبکه آندوپلاسمی-میتوکندری عمل کند.لیگاندهای σR1، مانند (+) -pentazocine [(+) -PTZ]، محافظت عصبی چشمگیری در شبکیه در داخل بدن و در شرایط آزمایشگاهی ایجاد می‌کنند.اخیراً ما فنوتیپ شبکیه موش‌های فاقد σR1 (σR1 KO) را تجزیه و تحلیل کردیم و مورفولوژی و عملکرد طبیعی شبکیه را در موش‌های جوان (5 تا 30 هفته) مشاهده کردیم، اما پاسخ‌های آستانه اسکوتوپی منفی (nSTRs)، از دست دادن سلول‌های گانگلیونی شبکیه (RGC) و اختلال را کاهش دادیم. آکسون های عصب بینایی با اختلال عملکرد داخلی شبکیه تا 1 سال سازگار است.این داده ها ما را به آزمایش این فرضیه سوق داد که σR1 ممکن است در جلوگیری از استرس مزمن شبکیه حیاتی باشد.دیابت به عنوان مدل استرس مزمن استفاده شد. برای تعیین اینکه آیا σR1 برای اثرات محافظت عصبی (+)-PTZ مورد نیاز است، RGCهای اولیه جدا شده از موش های نوع وحشی (WT) و σR1 KO در معرض گزانتین-گزانتین اکسیداز (10 میکرومولار) قرار گرفتند: 2 mU/ml) برای القای استرس اکسیداتیو در حضور یا عدم حضور (+) -PTZ.مرگ سلولی با استفاده از آنالیز deoxynucleotidyl transferase dUTP nick end labeling (TUNEL) ارزیابی شد.برای ارزیابی اثرات استرس مزمن بر عملکرد RGC، دیابت در موش‌های 3 هفته‌ای C57BL/6 (WT) و σR1 KO، با استفاده از استرپتوزوتوسین برای تولید چهار گروه: WT غیر دیابتی (WT غیر DB)، دیابتی WT (WT-DB) القا شد. )، σR1 KO غیر DB، و σR1 KO-DB.پس از 12 هفته دیابت، زمانی که موش ها 15 هفته سن داشتند، فشار داخل چشم (IOP) ثبت شد، آزمایش الکتروفیزیولوژیک (شامل تشخیص nSTRs) انجام شد و تعداد RGCs در بخش های بافت شناسی شبکیه شمارش شد. مطالعات آزمایشگاهی نشان داد که (+) -PTZ نمی تواند از مرگ ناشی از استرس اکسیداتیو RGCهای برداشت شده از موش σR1 KO جلوگیری کند اما محافظت قوی در برابر مرگ RGCهای برداشت شده از موش WT ارائه می دهد.در مطالعات استرس مزمن ناشی از دیابت، IOP اندازه گیری شده در چهار گروه موش در محدوده طبیعی بود.با این حال، افزایش قابل توجهی در IOP موش σR1 KO-DB (0.5 ± 16 میلی متر جیوه گرم) در مقایسه با سایر گروه های آزمایش شده (σR1 KO non-DB، WT غیر DB، WT-DB: ~ 0.6 ± 12 میلی متر جیوه وجود داشت. ).با توجه به آزمایش الکتروفیزیولوژیک، nSTRs موش‌های غیرDB σR1 KO مشابه موش‌های WT غیر DB در 15 هفته بود.با این حال، آنها به طور قابل توجهی در موش σR1 KO-DB (1 ± 5 μV) در مقایسه با سایر گروه ها، از جمله، σR1 KO-nonDB (2±12 μV) کمتر بودند.همانطور که انتظار می‌رفت، تعداد RGCها در موش‌های σR1 KO غیر DB مشابه موش‌های WT غیرDB در هفته 15 بود، اما تحت استرس مزمن دیابت، RGCهای کمتری در شبکیه موش‌های σR1 KO-DB وجود داشت. این اولین گزارش است. به طور واضح نشان می دهد که اثرات محافظت عصبی (+) -PTZ به σR1 نیاز دارد.موش σR1 KO ساختار و عملکرد طبیعی شبکیه را در سنین جوانی نشان می دهد.با این حال، هنگامی که تحت استرس مزمن دیابت قرار می‌گیرید، نقص عملکردی شبکیه در موش σR1 KO تسریع می‌شود، به طوری که اختلال عملکرد سلول‌های گانگلیونی در سنین بسیار زودتر از موش‌های σR1 KO غیردیابتی مشاهده می‌شود.داده ها از این فرضیه حمایت می کنند که σR1 نقش کلیدی در تعدیل استرس شبکیه ایفا می کند و ممکن است یک هدف مهم برای بیماری شبکیه باشد.